De ‘leef vandaag alsof het je laatste dag is’-spreuk

De ‘leef vandaag alsof het je laatste dag is’-spreuk kun je wekelijks in zwierige letters voorbij zien komen op Instagram of Facebook met op de achtergrond het beeld van een vrouw die juichend van een duintop af rent, vanaf een houten steiger in een spiegelglad meer springt of vanaf de rug gezien een zonsondergang staat te bekijken. Doorgaans met de hashtags #lovemylife, of #zinin erbij.

Terwijl, een mens zou juist niet moeten leven alsof zijn laatste uur geslagen heeft, maar alsof de eeuwigheid nog voor hem ligt. Alleen dan, zonder een spoor van gehaastheid of spoed, kun je een ervaring volledig absorberen – zorgeloos stil, geduldig en weids, zonder angst dat er ooit een einde aan komt.

Misschien bestaan er wel geen gelukkige of ongelukkige mensen met gelukkige of ongelukkige levens, denk ik wel eens. Misschien zijn er alleen mensen die elke glimp van geluk zodra het zich aandient bij de kladden grijpen, elke druppel eruit persen en voor altijd in het hart sluiten en mensen die er, hoe verleidelijk het ook voor hun neus ligt te kronkelen. Dat laatste type mens denkt vaak dat er ergens anders meer of beter geluk te halen valt en dat er haast geboden is om het allemaal te incasseren. In de aanhoudende begeerte raakt de bevrediging en dus de gelukzaligheid zoek.

Geluk, Meine Lieben, is voor de geduldigen en de bedachtzamen.

Persoonlijk zou ik mijn laatste dag niet willen vullen met het afwerken van een bucketlist, maar met wandelen door een park, arm in arm met een goede vriend, mijn kinderen spelend om me heen, keuvelend over niets en genietend van alles.