Lethargie

Er vaart geen passagiersschip meer de oceaan over. Het water lijkt gestold. Mensen hebben het over volgend jaar alsof de Messias zich dan zal tonen. Alles komt goed. Snel wordt het beter. Houd moed en verdrink niet.

Ik kan niet ontkennen dat ik de afgelopen weken weggleed in iets dat op een ongekende lethargie leek. Op negatieve gedachten na produceerde ik niets nieuws. Het was haast iets om je schuldig over te gaan voelen; dat het heden iets werd wat afgeraffeld werd, een verplicht nummer, als een verjaardag van een dementerende of een apk-keuring.

Ik probeerde mezelf uit dit moeras te trekken. Eens las ik dat een mens die zich verheugd op een reis meer vreugd beleefd van tevoren dan wanneer hij daadwerkelijk vertrokken is. Dat is iets wat nog kon. Op het kinderlijke af stelde ik me voor hoe het zou zijn om op een cruiseschip te zitten en te vertrekken. Niet vliegen maar traag door het water glijden, overdag frisse lucht en elke avond bingo spelen en cocktails drinken met onbekende bejaarden, om na een dag of tien het Vrijheidsbeeld te naderen, zonder te weten of het beeld nog overeind stond of al met zijn kop in de grond. Het hielp, althans voor even.

Een dag of wat later kwam mijn geliefde thuis. Ze keek me aan met een blik die niets aan de verbeelding overliet maar een en al toewijding sprak. Na weken waarin alles stroef verliep, bedreven we weer eens de liefde. We waren het gewoon vergeten te doen en we kwamen erachter dat dit het enige was wat ons van de meeste andere mensen onderscheidde. Even loste de uitzichtloosheid op in het niets.