Braadworst

Mijn moeder is van Limburg naar Amsterdam afgereisd, met bus, trein en metro, om een paar dagen op mijn dochters te passen. Met een bevroren braadworst in haar handtas.
Het is braadworst van de slagerij in het dorp naast het dorp waar ik ben opgegroeid. De braadworst kent een lange traditie binnen onze familie. Mijn moeder at de braadworst, ik at de braadworst, en nu eten mijn dochters dezelfde braadworst. Eén keer heeft mijn moeder het gewaagd om met een andere braadworst bij ons aan te komen. De slagerij was dicht. Ze was te moe om naar het belendende dorp te fietsen. Ik weet niet meer welk smoesje ze had verzonnen. Ik weet wel dat ze sinds dit debacle haar hele vrieskist heeft volgestopt met de juiste worsten.
De slager heeft haar toevertrouwd dat hij veel klanten heeft die met braadworsten in hun tas door het hele land trekken, naar waar hun kinderen maar zijn neergestreken.
Braadworst met gekookte aardappelen, overgoten met jus, een groter plezier kun je mijn dochters niet doen. Mij eigenlijk ook niet. Al eten we sinds een half jaar vegetarisch. Steeds strikter. Ook dat nog.
Voor de braadworst van oma wordt - tot op heden - een uitzondering gemaakt.  Ook door mijn veertienjarige die net een vlammend betoog heeft geschreven over dierenleed, de klimaatveranderingen, en haar keuze om vegetariër te worden.
‘Ja, deze worst is er toch al,’ zegt ze dan terwijl ze een stuk worst door de jus haalt en in haar mond steekt. ‘Dit varken kan nu niet meer gered worden.’
‘Ik ben sowieso flexitariër,’ fluistert mijn negenjarige.
Aardappelen, vlees, groente: Het is voor hen echt een delicatesse. Ze krijgen het alleen als oma komt. Al is oma zelf thuis ook allang overgegaan op courgettepasta en bloemkoolpuree.
Mijn negenjarige vindt het zeker jammer dat het stukje vlees haar tegenwoordig door de neus wordt geboord. Een pasta bolognese met nepgehakt is het toch nét niet. Ook aan de vegetarische kipstuckjes heeft ze erg moeten wennen. Ze krijgt nu zelfs bij haar vader geen knakworst of hamburger meer. Ook hij heeft sinds kort het vlees rigoureus van het menu geschrapt. Maar ze maakt zich veel zorgen over het klimaat, dus heeft ze het ervoor over. Als ze de aarde kan redden door geen vlees te eten, doet ze dat. Ik hoef voor haar nu zelfs geen roompaté meer te kopen. Terwijl ik stiekem een biefstukje bak als mijn dochters bij hun vader zijn.
Op haar school wordt buitengewoon veel aan milieubewustwording gedaan. De kinderen prikken in elke pauze het plastic uit de berm. De meter bij de ingang van de school, die aangeeft tot hoe hoog het water in 2050 gestegen zal zijn, als we nú niets doen aan de opwarming van de aarde, reikt tot aan de nok van het dak. Elke dag begint met: We zullen onder water staan.
Regelmatig hoor ik mijn negenjarige zachtjes aan haar telefoon vragen: ‘Siri, wanneer komt het einde van de wereld?’
Ze heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Als ze haar broodtrommel bij haar vader heeft laten liggen, weigert ze de boterhammen in een plastic zakje mee naar school te nemen.
‘Dit zakje hebben we nu toch al,’ zeg ik. ‘Waar moeten we het brood anders instoppen?’
Ze slaat haar armen over elkaar. Ze wil en kán op school niet met een plastic zakje gezien worden.
Maar goed, de traditionele braadworst heeft - tot nu toe - toch alle duurzaamheidsmaatregelen overleefd, wil ik maar zeggen.
Mijn moeder zou de diepgevroren worst, mocht ze onderweg worden lastiggevallen, natuurlijk ook heel goed als wapen kunnen gebruiken.

***

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.