Hier spreekt tot u een officieel alleenstaande vrouw. Griezelig, hè?

Het is hier allemaal anders. Hier doen ze naar verluidt aan ‘speeddaten’. Maar vooralsnog ben ik op zoek naar heel andere mannetjes. Ik weet nog niet hoe het er hier verder aan toegaat. Wat ik wel weet, is dat ik de oude gezinsstructuur nu voor de wet achter me heb gelaten. We zijn twee huishoudens.

Het woordje ‘we’ past hier niet.

Voor de papierrompslomp die komt kijken bij het aanvragen van een hypotheek had ik een inschrijving van de burgerlijke stand nodig, en zo kwam ik te weten dat ‘het’ al was gebeurd. Op een dag, twee weken geleden, zijn we zomaar officieel gescheiden.

Ik staarde naar het mailtje van het advocatenkantoor aan de gemeente. Betreffende: ontbinding huwelijk. Ik zag onze namen staan. Onze trouwdatum en de dag die als het einde daarvan stond geregistreerd.
 

Snikken

U zult misschien denken: nou, dit zat er intussen wel een beetje aan te komen, hè? Zo’n enórme verrassing kan dit toch niet zijn geweest? Tjonge jonge.

Een verrassing was het heus niet. Maar de bedoeling leek het me toch ook nog altijd niet te zijn. Daar zat ik dan. In het echt ontbonden.

Snel belde ik mijn moeder.

“Mama”, zei ik, “hier staat dat ik officieel gescheiden ben.”

“Gefeliciteerd kind!” riep ze uit. “Heerlijk! Ik ben zó blij voor je.”

“Ik vind het anders helemaal niet leuk.”

“Nou, mijn dag kan alvast niet meer stuk!”

“Maar ik wilde dat helemaal niet.”

“Och, dat weten we toch allemaal”, zei mama, “dat jij dat niet wilde.”

Ik begon te snikken.

“Stop!” riep mama. “Denk aan je huisje! Denk aan je eigen huisje!”

Ik dacht aan mijn huisje en aan alles wat met het huisje te maken had. Verzekeringen. Geldverstrekkers. De verkoop van ons gezamenlijke huis. Zakelijke overeenkomsten met de officiële ex. Ik dacht ook aan de vele mannetjes die ik moest vinden. En de prijzen van die mannetjes. En aan een vriend die zei dat het zéker een half jaar gaat duren voor de mannetjes een keer tijd hebben. Toch weet ik gewoon dat ik aan het eind van de zomer in mijn prachtig opgeknapte huisje zit. Ik weet alleen nog niet precies hoe.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.