Zoeken
Ex stond op de stoep. In zijn ogen: uitputting
De deurbel ging. Ex stond op de stoep met een topzware tas in elke hand. Bezweet. In zijn ogen: uitputting. “Hallo”, zei hij zacht. “Hé! Daar ben je weer!” Ik hield de voordeur voor hem open. “Zet alles maar op je kamer!” Heel even was er blijdschap. Na vele omzwervingen was de verloren man dan eindelijk weer omgekomen!

Ex stond op de stoep. In zijn ogen: uitputting

Gepubliceerd op 11 juni, 2018 om 00:00, aangepast op 23 juli, 2019 om 00:00

Meteen daarna was er weer dat moment, dik anderhalf jaar geleden, dat ik hem voorgoed van huis had zien vertrekken. Hoe hij van mij wegvluchtte. De donkerte in. Met alleen een kleine rugzak.

Ex sjouwde de eerste tassen terug naar binnen. Ik ging maar snel boodschappen doen.

Het terugverhuizen gebeurde die week verspreid over vier warme dagen. Hij moest nog best vaak heen en weer rijden. Had toch meer verzameld dan gedacht.
 

‘The adventure begins’

Elke dag stapelden de dozen zich op. Ik zag hoe er steeds meer onderdelen van een ijzeren bed rechtop tegen de muur kwamen te staan. Er bevond zich plots een tweede peper- en zoutstelletje op het aanrecht. Vlak naast het mijne. Ook trof ik zijn beker met ‘The adventure begins’ gewoon weer in de servieskast aan.

Daarnet droeg hij echt de allerlaatste dingen ons huis in. Op de bank zat ik, en keek toe hoe er een heel mooi, nieuw matras de traptreden op werd gesleept.

“Fijn matras lijkt me”, zei ik.

“Hetzelfde matras als wij al hadden.” Hij hijgde en vloekte.

Het was binnen ook benauwd. Het ging heel traag. Het matras was zo lomp en dik dat het niet makkelijk door het trapgat paste. Hij stootte een gipsen engeltje van de piano.

“Lukt het?” vroeg ik vanaf mijn zitplaats. “Of moet ik even helpen?”

“Misschien met de andere dingen?” zei hij.

Even later liep ik achter hem aan de trap op met ons oude opgerolde Perzische tapijt onder mijn arm, en een plastic zak vol toiletspullen.

“Je toilettas moet zeker in de badkamer?” vroeg ik.

“Ja.”

Ik zette zijn toilettas in de badkamer en stopte de mijne in het kratje dat op mijn bed klaarstond. Met wat kleren en boeken erin. Mijn hoofdkussen en mijn deken. Deze column tik ik nog even hier. Want ik weet niet of ik ergens anders meteen kan werken. Zo dadelijk zullen we nog pizza eten met ons vieren. Een wijntje. En dan ga ik. Dan moet ik weg. Naar mijn logeerplek aan het water. Op een halve minuut afstand van thuis.

 

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

 

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: