Ik mis de vanzelfsprekendheid van ons gezin

“Mama, waar ga jij naartoe?”

“Ik ga naar het concert van Alela Diane, weet je nog?”

De auto stond midden op de weg. Ze moesten door. Ik moest terug naar mijn tramhalte. Naar mijn leven. Naar waar de muziek zou klinken. Maar ik stond als vastgenageld aan het asfalt, mijn hoofd in het autoraampje gestoken. En het had niet veel langer moeten duren voor die tram kwam, of ik had mijn hele lijf door dat raampje naar binnen gewrongen.

“Heb je wel een jas bij je?” riep ex me na.
 

Akte van berusting

Ik dacht aan de vriend die laatst mailde dat hij moest huilen toen hij in mijn boek de zin ‘Mag ik mee?’ las. En aan de tv-presentator die me had gevraagd of de titel ‘Ik nog wel van jou’ nog klopte. Ook dacht ik aan de akte van berusting die ik moest ondertekenen. Zodra ik die akte heb getekend, zijn we overmorgen officieel gescheiden. Anders duurt het nog drie maanden - waarin ik in hoger beroep kan gaan of zoiets - tot de rechter onze scheiding alsnog uitspreekt. Een akte van berusting. Het past niet bij me.

Sinds kort wonen de meisjes weer alle dagen thuis en zie ik ex dus ook ineens weer heel vaak in en uit lopen. Alsof er niets is gebeurd.

“Jij moet uitzoeken waarom jij met je tentakels aan die man blijft hangen”, zei een vriendin.

Ik mis de vanzelfsprekendheid van ons gezin. Soms ook heb ik het gevoel dat het liefde is. Al wordt me van meerdere kanten ingefluisterd dat het dat niet kan zijn, maar iets heel anders. Iets ouds. Van vroeger.

Even later in de zaal luisterde ik naar de betoverende new-folksongs van Alela Diane. Ze zong ‘About Farewell’. En het was haar stem, haar kracht, haar uitstraling. De schijnbare eenvoud waarmee ze zong wat ze te zingen had. Het was Alela Diane die mij die avond weer zachtjes terugzette op de goede weg. Het pad dat voor mij ligt.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.