Zoeken
Het klinkt kinderachtig voor twee volwassen mensen, maar zonder coach kunnen we het niet
De verjaardag van de zevenjarige kwam dichterbij. Maar in plaats van beter ging het na de scheiding almaar slechter tussen haar vader en mij. “Misschien krijg je dit jaar twéé feestjes!” meldde ik vast voorzichtig. “Ik nodig papa gewoon uit op mijn grotemensenfeest hoor!” zei ze meteen. “Ik mag zelf weten wie ik uitnodig.” “Je wilt toch geen papa en mama die ruziemaken op je verjaardag?”

Het klinkt kinderachtig voor twee volwassen mensen, maar zonder coach kunnen we het niet

Gepubliceerd op 23 april, 2018 om 00:00, aangepast op 23 juli, 2019 om 00:00

“Nou, dán geef ik gewoon een vechtpartijtje!” De zevenjarige deed haar armen over elkaar en keek me strak aan. Ik moest hier meteen om lachen. Zij aarzelde kort, en lachte toen opgelucht met me mee.

Onder professionele begeleiding werken we er nu naartoe om tenminste samen een taartje te eten op de geboortedag van onze jongste.

Zo mailen we elkaar tegenwoordig alleen nog met een cc naar Ilona, onze coach. Hiervoor heeft ze ons een lijst met instructies gegeven. We dienen de berichtgeving kort en zakelijk te houden. Wat wij schrijven mag alleen gaan over onze meisjes en het zoeken naar een ander huis. Zodra de mails suggestief dreigen te worden, of als een van ons een ander onderwerp aanstipt, ontvangen we een bericht. Haar aanhef is: “Beste allebei.”

Meer dan één mail per dag mogen wij niet sturen. Ilona zegt: “Het gaat voor nu vooral om het creëren van rust tussen jullie.”

Het is waar dat vreemde ogen dwingen. Ik merk dat ik de mails die ik schrijf - in de wetenschap dat er iemand meeleest - net even preciezer formuleer dan voorheen. Elke mogelijke beschuldiging of impliciete aanval, haal ik eruit. We schrijven beleefder. We houden het enkel bij de feiten. We slaan geen zijpaden in.

Hiernaast geeft zij ons individuele opdrachten. De ene week krijgen we vragen als: ‘Waar ben je nog boos over?’ en ‘Wat maakt je nu nog verdrietig?’ De week erna moeten we de vragen vanuit het perspectief van de ánder beantwoorden. ‘Waar is de ander nog boos over? Wat maakt de ander nu nog verdrietig?’

We sturen het huiswerk, zonder cc aan elkaar, terug naar Ilona. Zodat zij kan lezen hoe wij denken en waar de hiaten zitten. Soms schrijft Ilona: “Beste allebei, ik ben trots op jullie. Op hoe jullie het doen.”

Dit klinkt allemaal behoorlijk kinderachtig misschien - en best belachelijk voor twee volwassen mensen - maar het werkt. We kunnen het niet alleen. En er liggen voor ons nog veel feestjes in het verschiet.

 

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

Foto door Nelleke Poorthuis

 

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: