Zoeken
Husband
Mijn vriendin woont in Nairobi en hoeft daarom veel minder te betalen voor het National Park dan een toerist, dus dachten we dat ik makkelijk met het paspoort van haar man binnen zou komen. De Kenianen zien niet veel verschil tussen de ene blanke en de andere, zoals wij alle Afrikanen enigszins op elkaar vinden lijken.

Husband

Gepubliceerd op 29 januari, 2018 om 00:00, aangepast op 23 juli, 2019 om 00:00

Waarom wij ons zo gedragen, is ons achteraf gezien ook een raadsel. Ik kan de volledige entreeprijs gemakkelijk betalen en zij is inmiddels een keurige expatvrouw met drie kinderen die in de gegoede buurt van Nairobi woont.

Het was het plan dat zij de toegangsbewijzen voor het park ging halen en dat ik in de auto bleef zitten wachten. Ik wachtte. Al snel was ze terug.

"Ze willen de andere persoon zien."

"Laten we gewoon betalen", zei ik.

"We kunnen niet meer terug", zei ze. "Jij bent mijn man."

"Dat kan nooit." Ik dacht aan haar lichtblonde man met een baardje van drie dagen.

"Dat lukt wel."

Ze zei dat ik wijdbeens moest staan. Dat ik absoluut niet mocht lachen. Mijn gebit zou me verraden. Ik moest mijn pet opzetten en haar vest aandoen.

"Trek je borsten in", zei ze toen we naar binnen liepen.

"Hoe?"

"Borsten intrekken." We stonden bij de kassa. Ik bleef een eindje achter haar staan. Met mijn borsten zo goed mogelijk ingetrokken.

"Where is your husband?"

Mijn vriendin wees naar mij. "Dat is hem!" zei ze.

Met z'n tweeën bestudeerden ze de husband. Ik liet mijn mond nog iets verder naar beneden hangen, en zette mijn blik op oneindig. Ik hield mijn armen gekromd. Het bleef heel lang stil.

Toen zeiden ze: "Thát is not a man."

"Grapje!" riep mijn vriendin meteen uit. En lachte veel te hard. Ik begon mee te lachen.

"Wilden jullie een grap met mij uithalen?" vroeg de vrouw langzaam. Ze nam onze paspoorten in. "Dit is diefstal, weten jullie wat de straf daarvoor is?"

We hebben lang in een kaal verhoorkamertje van de rechtbank gezeten om allebei een verklaring af te leggen. We werden twee uur ondervraagd door twee Keniaanse vrouwen die alles noteerden. Zodra mijn verhoorster vroeg of ik getrouwd was, barstte ik in huilen uit.

"Her husband has left her", zei mijn vriendin snel.

Ik kon niet stoppen. Het verhoor kwam stil te liggen.

"Lady", zei mijn verhoorster na een tijdje, "je moet daar niet zo zwaar aan tillen. Dat overkomt ons allemaal."

 

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: