Zoeken
Na Kenia
Op het moment dat u dit leest, ben ik in Kenia om een vriendin te bezoeken. Na Kenia begint het werk weer. In de voorbije anderhalf jaar was ik het gelukkigst als ik aan het lesgeven was. Eenmaal bezig met de teksten van studenten, vergat ik mijn eigen leven.

Na Kenia

Gepubliceerd op 22 januari, 2018 om 00:00, aangepast op 23 juli, 2019 om 00:00

In het begin verwachtte ik 'de andere vrouw' overal tegen te komen - in de supermarkt, op het schoolplein - maar nooit had ik kunnen bevroeden dat ze al die tijd al op mijn werk rondliep. Toen ik nog niet eens van haar bestaan wist, bespiedde zij mij waarschijnlijk al op borrels, kwam ze mij tegen in de wandelgangen, hoorde ze in de kantine andere studenten praten over mijn lessen.

Al die tijd wist ze dingen van mij die niemand anders wist. Ze moet gezien hebben hoe ik soms in de pauze snel een sigaret opstak. Misschien passeerden wij elkaar op de trap? Misschien heb ik haar glimlachend aangekeken en boog zij snel haar hoofd. Glimlachte ze terug? Misschien ook was ze totaal niet in mij geïnteresseerd.

Het kan heel goed zijn dat wij tegelijkertijd het gebouw verlieten, en in dezelfde tram plaatsnamen. Zij op weg naar ex, en ik naar ons oude huis waar mijn moeder op onze meisjes paste. Mijn fantasie gaat met me op de loop.

Het is ook een prachtig literair gegeven. Als ik haar docent ben, zal ik haar aanraden het te gebruiken. Ik zal haar zeggen dat ze het vanuit het ik-perspectief moet schrijven. "Zoek het dicht bij jezelf", zeg ik. "Het drama van dit verhaal ligt bij jou, niet bij die docente."

Maar dat is nu niet meer zo. Het is ook mijn drama geworden. Ik zal nooit meer op school rondlopen zonder om me heen te kijken. Op borrels zal ik niet meer zo nietsvermoedend bij studenten uit haar klas neerploffen. De andere vrouw is mijn zaak helemaal niet. Ik heb niets met hun relatie te maken. Tot ze ooit officieel aan me voorgesteld zou worden, was ze uit mijn systeem verdwenen. Dacht ik.

We zullen elkaar nu vanzelf tegenkomen. We kunnen het vast goed met elkaar vinden. We delen tenslotte dezelfde passie. Misschien kunnen we hier straks samen om lachen?

Wat ik hiermee weer wil benadrukken: Mensen, wees eerlijk. Het heeft geen zin om dingen te verzwijgen. Dat maakt alles erger. Voor de literatuur is het juist vaak wel weer goed.

 

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: