Ik ben verhuisd
Ik lees een half boek. Ik google de mooiste vakanties. Ik ga ’s middags op bed liggen en kijk een Netflix-serie. Ik neem me voor morgen wel voor mezelf te koken. Ik drink een glas wijn. Ik maak een Spotify-playlist aan waarin ik drie nummers zet. Ik koop online nieuwe schoenen. Ik verkoop online oude schoenen. Ik loop met de hond en haal een broodje. Ik bestudeer Instagramfoto’s van vreemden. Ik besluit mijn kledingkast opnieuw in te richten en leg halverwege alles weer terug. Ik struin door de Albert Heijn en gooi niks in de kar. Ik app mijn kinderen dat ik kip maak. Of lasagne. Ik wacht op antwoord op mijn app. Ik kijk naar de televisie terwijl ik twee gebakjes opeet. Ik mail dat ik helaas morgen niet kan komen sporten omdat ik buikpijn heb. Ik voel me schuldig over het afmailen en het eten van twee gebakjes.
Ik moet weer regelmaat in mijn leven zien te vinden. Ik lig op de bank en denk aan vroeger. Ik concludeer dat niemand je waarschuwt voor dit gat. Ik zeg tegen mezelf dat dit niet waar is. Ik denk aan mijn moeder en aan hoe ze huilde toen ik op kamers ging. Ik vond dit toen enorme aanstellerij. Ik sta op en drink nog een glas wijn. Ik rook binnen. Ik vind er niks aan. Ik herinner me mijn ergernis over mensen die me op het hart drukten ervan te genieten nu ze nog zo klein zijn. Ik snap die mensen nu. Ik overweeg die mensen een bericht te sturen. Ik zeg tegen kennissen met baby’s en peuters dat ze ervan moeten genieten omdat het zo voorbij is. Ik lees de ergernis in hun ogen. Ik hoor ze denken: wat valt er te genieten? Er is geen tijd voor! Ik moet werken, boodschappen doen, slapen, mijn huwelijk in stand houden, knap zijn, me verdiepen in wel of niet vaccineren, zelf de groentehapjes pureren en ook nog eens ieder weekend op een festival of feest doen alsof ik nog net zo leuk ben als voor de geboorte van mijn kind! Ik wil ze vastpakken en op het hart drukken dat het waar is. Ik wil ze toeroepen dat het kind dat ze nu aan de borst hebben hangen, morgen al niet meer hetzelfde is. Ik wil huilen en snikken dat die dreumes over enkele jaren al niet meer bestaat. Ik kijk naar de foto’s van mijn kinderen op het strand, bloot in een badje, stralend in hun ledikantje, samen op de bank in hun badjasjes en ik wil terug, al is het maar voor een minuut, om de Zwitsal weer te kunnen ruiken, hun zijden haartjes weer te voelen kriebelen, om een vlecht te mogen maken, en voetbalschoenen te strikken. (O God, dit is natuurlijk weer seksistisch.)
Ik stort me op mijn telefoon als ik een piepje hoor. Ik lees het bericht van mijn kind alsof het van een verloren liefde is. ‘Mam.’ Staat er. Verder niks. Ik bel. Er wordt niet opgenomen. Ik hoor in de verte een ambulance. Ik stel me voor dat hij aan het appen was op de fiets. Ik durf niet door te denken. Ik leg mijn hand op mijn angstig kloppende hart en weet zeker dat het allemaal komt door mijn appje over de kip of lasagne. Ik bel tot hij opneemt met ‘Whatsupp?’ Ik zeg dat er niks upp is. Ik ben boodschappen aan het doen (not) en wil alleen even weten of ze nu mee eten of niet. Ik doe cool, ondanks dat ik al onderweg was naar de Eerste Hulp. Ik hoor ‘Yo’ aan de andere kant. Yo wat?
‘Yo, ik kom.’
Ik zeg dat ik dat gezellig vind.
‘Ik heb trouwens ook geen moneys.’
Ik wel, zeg ik. Ik race naar de Albert Heijn.
Deze column verscheen eerder in het oktobernummer van LINDA. magazine.
