Ivo Victoria leest voor bij VPRO's Nooit Meer Slapen

'VERLOREN

De hele dag vroeg ik me af of ik nu gewonnen of verloren had. De zon scheen, het water fonkelde uitdagend en er was niet gebeurd wat ik maandenlang had gevreesd. Toch voelde ik gek genoeg een lichte teleurstelling over mij neerdalen. Een beetje hetzelfde gevoel als na een zwaarbevochten voetbalwedstrijd die je onverwachts gewonnen hebt van een sterker geachte tegenstander maar waarmee je niks opschiet in het klassement: kampioen spelen zit er gewoon niet in. 

Dus je trekt je shirt uit, verlost je verzuurde benen van hun scheenlappen, klopt de modder van je voetbalshoes en stapt onder de douche met je ploegmakkers. Die staan allemaal vrolijk te zingen. Onder luid gejoel komt de coach de kleedkamer binnen met een dienblad vol bier. Je zwijgt. Het warme water glijdt zachtjes langs je vermoeide lijf, alsof het je wil troosten, en dat maakt je weemoedig. Door je hoofd spelen beelden van lang geleden, het zachte kunstlicht dat over de velden viel tijdens een avondtraining. Fluo roze hesjes in een grote boodschappentas. Je herinnert je glashelder je eerste doelpunt, het voelde als het begin van iets groots. Nu moet je knokken voor je plaats in het tweede elftal. Ze zeggen dat je niet goed genoeg bent, dat je niet hard genoeg traint. Elke overwinning, elk doelpunt is een herinnering geworden aan het feit dat je leven een wedstrijd is die je nooit definitief zal winnen. Het gaat maar door, tot lang na het laatste fluitsignaal.
Afijn. Bij mij zat de sfeer er dus verdomd goed in vandaag. Dit neemt niet weg dat het lente is, en dat ik vanochtend al lichtjes verbrandde toen ik op een terras in de zon koffie dronk met een bloedmooie vrouw. Ook zij voelde zich een beetje verloren. Maar dat is een heel ander verhaal.'

Zodra het fragment ook bij VPRO Nooit Meer Slapen online staat, plaatsen wij die link door.